LUTUTÓW

tablica upamiętniająca lututowskich Żydów 17 czerwca 2010 r. na rynku w Lututowie miała miejsce ceremonia odsłonięcia tablicy upamiętniającej miejscową społeczność żydowską. Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego nadzorowała wykonanie tablicy oraz współorganizowała uroczystość. Tablicę ufundowali potomkowie lututowskich Żydów z USA i Izraela.

Synagoga w Lututowie przy ul. Wieruszowskiej 4 została zbudowana w połowie XIX w. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zdewastowali synagogę. Po wojnie budynek przebudowano na kino. Obecnie znajduje się w nim zakład krawiecki

To jest to miejsce gdzie spędzamy wolny czas i dlaczego:

Najczęstszym miejscem spotkań mieszkańców Lututowa młodego jak i starszego pokolenia jest ZAJAZD U LUTOLDA€ położony przy krajowej trasie E-14. Staramy się spędzać tam wolne wieczory, ponieważ możemy tak znaleźć wiele atrakcji m.in. cotygodniowe organizowane przez właściciela imprezy. Spotykamy się tam z wielu powodów tj. miła obsługa, bardzo ciepła atmosfera utworzona przez właścicieli jak i przez pracowników ZAJAZDU U LUTOLDA możemy tam rozmawiać w ciszy jak i bawić się na imprezie dzięki zagospodarowanym przez ośrodek salą. Chodząc tam spotykamy wielu nowych, ciekawych ludzi z którymi do dziś utrzymujemy kontakt.

CZARNOŻYŁY

OSP Czarnożyły

Ochotnicza Straż Pożarna w Czarnożyłach została założona w 1917 roku a założycielami byli: Modrzejewski Stanisław, Ks. Dziekan Przygodzki Wincenty, Całus Stanisław. Świeżo założona organizacja utrzymywała się z dobrowolnych składek społeczeństwa, w głównej mierze wspierana była przez ówczesnego hrabiego Michała Załuskiego. Hrabia wyposażył ochotników w podstawowy sprzęt bojowy, w postaci pompy ręcznej oraz konnego wozu strażackiego, udostępniał także konie ze swojego majątku. W 1923 roku hrabia przekazuje na rzecz OSP plac o powierzchni 770 m2, na którym w 1925 roku dzięki pracy obywateli wybudowano remizę strażacką. Budynek strażacki stał się obiektem spotkań społeczności wiejskiej oraz miejscem kultury i religii. W 1957 roku członkowie zarządu OSP wspólnie starają się o uzyskanie pozwolenia a później w gromadzeniu materiałów do budowy typowej remizy strażackiej. Wspólny wysiłek członków ochotniczych oraz społeczeństwa wiejskiego dał efekt w postaci budynku garażowego dwustanowiskowego, którego uroczyste przekazanie odbyło się dnia 13 września 1959 roku. W nowo wybudowanej remizie garażował na ówczesne czasy nowoczesny sprzęt w postaci Stara 20, kolejno jego miejsce zajął Star 25, który służył ochotnikom z Czarnożył do roku 1985. W 1985 roku jednostka z Komendy Państwowej Straży Pożarnej w Wieluniu otrzymuje średni wóz bojowy marki Star 244. W roku 2003 jednostka , zakupiła nowy lekki samochód pożarniczy marki Ford Transit, który dostosowano do potrzeb ratownictwa drogowego. Zastąpił on wysłużony już lekki wóź bojowy marki  Żuk. W roku 2009 jednostka staraniem komendanta gminnego oraz prezesa z pomocą środków budżetu gminy, komendy wojewódzkiej oraz Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi zakupiła nowy średni samochód pożarniczy marki Mercedes Atego.

 Źródło: www.czarnozyly.osp.org.pl

 Remont budynku Gminnego Ośrodka Kultury w Czarnożyłach

Kolejny budynek będący własnością Gminy Czarnożyły zyskał nowy wygląd zewnętrzny. Docieplono ściany,  strop i wykonano ciekawą kolorystycznie elewację. Zostały również wyremontowane pomieszczenia wewnątrz budynku. Ściany pomieszczeń wyrównano gładzią gipsową, na ciągach komunikacyjnych położono tynk żywiczny, założono nowy sufit z płyt gipsowo – kartonowych na I piętrze, odnowiono parkiet na sali widowiskowej.Sala widowiskowa ma zamontowaną wentylację i klimatyzację. Sanitariaty wyłożono glazurą i wymieniono białą armaturę. Zamontowano nowy piec centralnego ogrzewania.Wszystkie prace remontowe w sumie wyniosły 335 tys. zł. Gmina na ten cel uzyskała wsparcie z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach „Odnowy Wsi”. Zgodnie z umową z Urzędem Marszałkowskim w Łodzi złożono już wniosek na refundację kwoty 137.555 zł.

Źródło: http://www.czarnozyly.pl/ 

GMINA SOKOLNIKI

Zapewne jesteście ciekawi jak młodzież mieszkająca na terenie gminy Sokolniki spędza swój wolny czas ;) Otóż mamy dla was i takie informację. Pragniemy zaznaczyć, że gmina Sokolniki jest gminą wiejską i czasem naprawdę nie ma tu co robić (sami o tym doskonale wiemy) jednak są takie miejsca gdzie można posiedzieć i pogadać.


Pierwszym takim miejscem jest GOKSiT (Gminny Ośrodek Kultury Sportu i Turystyki). Znajduje się tutaj mała przytulna kawiarenka, gdzie można zjeść pizzę, lody, wypić kawę i zjeść ciacho. Jest tu również kawiarenka internetowa, stół bilardowy i piłkarzyki, więc naprawdę jest co robić! Dla mniejszych dzieci GOKSiT ma do zaoferowania Figloraj, który jest oblegany szczególnie w ciepłe niedzielne popołudnia. Na terenie GOKSiT-u znajduje pole do mini golfa, a latem specjalnie dla najmłodszych jest rozkładany dmuchany zamek, basen dmuchany z piłeczkami, a także euro-bunge czyli tzw. "pajączek" :) W skład GOKSiT-u wchodzi także boisko ze sztucznej nawierzchni, na którym można grać w siatkówkę, piłkę nożną, koszykówkę czy tenisa ziemnego, a także mniejsze boisko specjalnie przystosowane do gry w piłkę plażową.Co najważniejsze GOKSiT dysponuje sprzętami, które wypożycza za drobną odpłatą, więc nie musimy nosić ze sobą piłek czy rakiet tenisowych. jest to bardzo przyjemne miejsce, w którym swój wolny czas spędza nie tylko młodzież, ale także całe rodziny. By jeszcze bardziej zachęcić was, byście odwiedzili to miejsce dodajemy zdjecia GOKSiT-u ;)

 Budynek GOKSiT-u

dzieciaki szleją w Figloraju :)

 basen dmuchany z piłeczkami

 dmuchany zamek

 euro bunge "pajączek"

mini golf

Kolejnym miejscem dość obleganym przez młodzież, przede wszystkim w miesiącach letnich, jest Park w Sokolnikach. To tutaj w wakacje odbywają się różnego rodzaju imprezy takie jak festyny, dożynki. Młodzież, ale również ta "starsza młodzież" świetnie się tu bawi. Jednak imprezy nie są codziennie, a park jest dość duży, więc młodzież korzysta z niego także w dniach "bezimprezowych". Można tu spokojnie pospacerować w szczególności, że od niedawna alejki parku są wyłożone kostką brukową, co zdecydowanie ułatwia poruszanie się po tym uroczym miejscu. Jednak gdy zmęczymy się długim spacerem, możemy usiąść na eleganckich ławkach, które są wzdłuż alejek i wsłuchiwać się w śpiew ptaków. Aby zachować czystość w parku są zamontowane kosze na śmieci. Ale oczywiście mamy też coś dla najmłodszych, w mianowicie "wypasiony" plac zabaw ze zjeżdżalniami, huśtawkami i innymi sprzętami. Jednak to nie wszystko. Specjalnie dla zakochanych, którzy lubią spacerować w letnie wieczory w parku zostały zamontowane latarnie aby zakochane pary (ale nie tylko) czuły się w parku bezpiecznie także po zmierzchu.

Gmina Sokolniki oferuje też coś osobom, które lubią mieć bliższy kontakt ze zwierzętami i nudzą je spacery po parku czy zajadanie się w kawiarence. Mianowicie jest to "Ranczo pod Dębem" na Tyblach. Jest to gospodarstwo agroturystyczne, które oferuje różne formy rekreacji konnej. W dużym kompleksie leśnym na północ od wsi Tyble wyznaczono szlak konny "Wokół Tybli". Składają się na niego dwie pętle: "Duża" i "Mała" o łącznej długości 20,2 km. Więc jeżeli jesteś spragniony nowych wrażeń to jest to zdecydowanie miejsce dla ciebie!

szlak konny

Młodzież spotyka się również w mniej oficjalnych miejscach takich jak tereny wokół szkół, place zabaw czy sławne w każdej wsi przystanki :) 

Jakie jest nasze zdanie? Pomimo iż mieszkamy w gminie wiejskiej to wbrew pozorom jest tu co robić, wystarczy się trochę zorganizować i zawsze znajdzie się jakieś zajęcie. Chcesz się przekonać? Wpadnij! Na pewno znajdziesz tu coś dla siebie :)

GMINA SOKOLNIKI ~WYWIAD~

WYWIAD Z PRACOWNICĄ PAŁACYKU W SOKOLNIKACH

Uczennice klasy Id przeprowadziły wywiad z pracownicą Pałacyku w Sokolnikach, który został opisany w jednym z wcześniejszych postów. Pani udzielająca wywiadu prosiła o pozostanie anonimową, więc tak też będzie. Na samym początku zamieszczamy zdjęcie tego urokliwego miejsca, w którym spotykają się zarówno młodzi ludzie jak i ci troszeczkę starsi ;)

A teraz przejdźmy do sedna sprawy czyli do wywiadu.

Uczeń: Czy ludzie chętnie odwiedzają Pałacyk?

Pracownica: Nie narzekamy na brak klientów. Często widujemy tutaj okolicznych mieszkańców, którzy      przychodzą by z sobą porozmawiać, wypić kawę, zjeść dobre ciacho, po prostu miło spędzić wolny czas.

U: Więc uważa Pani, że jest to jedno z miejsc spotkań mieszkańców gminy?

P: Co do tego nie mam wątpliwości. Często widujemy tutaj te same, znajome twarze.

U: Czyli ludzie chętnie tu wracają?

P: Jak widać tak, co osobiście bardzo mnie cieszy, tym bardziej, że wielu klientów znam osobiście.

U: Jakie tematy są poruszane przy pałacowych stolikach?

P: Nie wolno nam podsłuchiwać o czym rozmawiają przebywający tutaj goście. Często jednak zdarza się, że             to oni nas zagadują. Wymieniamy wtedy uwagi o pogodzie, krajowych problemach, a z miejscowymi rozmawiamy o bieżących sprawach, problemach, kwestiach, którymi żyje gmina.

U: Właśnie, czy ludzie narzekają na tutejsze władze, czy czują się w jakiś sposób odpowiedzialni za gminę?

P: To oczywiście zależy od człowieka. Zdania na ten temat nadal są podzielone. Jedni narzekają, inni są zadowoleni. jednak po ostatnich wyborach coraz mniej ludzi narzeka na obecne władze samorządowe, ale oczywiście "jeszcze się taki nie narodził, co by każdemu dogodził", więc nie ma co się przejmować pojedynczymi osobami, które prawdopodobnie same nic nie wnoszą do naszej społeczności wiejskiej. Co do odpowiedzialności- niektórzy biorą udział w organizacji różnych imprez takich jak np. dożynki, czy jakieś festyny i nie robią tego z przymusu lecz z własnej woli i wydaje mi się, że też z poczucia obowiązku.

U: Czym jest dla okolicznych mieszkańców to miejsce?

P: Jest dla nich miejscem spotkań, zabytkiem, a także jedną z niewielu atrakcji turystycznych.

U: Co do wrażeń wizualnych, czy wie Pani, że Sokolniczanie chwalą sobie Pałac? Uważają, że upiększa on teren gminy.

P: Tak? W takim razie bardzo mnie to cieszy. Często słychać wyrazy uznania od kiedy Pałac został odnowiony. Co prawda nic nie jest pewne, ale nieoficjalnie mówi się o kolejnych inwestycjach w jego wystrój.

U: W takim razie z niecierpliwością czekamy i trzymamy kciuki aby te podejrzenia się sprawdziły. Dziękuję Pani za rozmowę.

P: Ja również dziękuję.

OPOJOWICE

Historia:

Pierwsza wzmianka o istnieniu miejscowości zanotowana jest w 1405 r. Pod tą datą występuje Kilian z Opojowic. Według informacji z 1511 - 1518 r. wieś Opojowice należała do trzech właścicieli: Grzegorza Opojowskiego, który miał 1/2 łana gruntu, Andrzeja Jaworskiego - 1/2 łana gruntu i Gabriela Opojowskiego. Na początku XIX w. folwark Opojowice posiadał 425 mórg ziemi, w tym 396 mórg to grunty orne i ogrody, 22 morgi to łąki i pastwiska, a 10 mórg stanowiły nieużytki. W okresie międzywojennym właścicielem majątku był dr Stanisław Domagalski, który leczył okolicznych mieszkańców. W 1917 roku był członkiem zarządu Wieluńskiego Towarzystwa Rolniczego, które promowało postęp w rolnictwie. Prowadził działalność rolniczą w 380 morgowym majątku, który nabył kilka lat przed wybuchem wojny. Mocno angażował się w działalność społeczną i był działaczem w licznych stowarzyszeniach m.in. w Wieluńskim Towarzystwie Muzycznym, Wieluńskim Towarzystwie Wzajemnego Kredytu, Wieluńskim Towarzystwie Rolniczym, Komitecie Pomocy Biednym, Komitecie Wspierania Trzeźwości. Po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej pracował w Wydziale Powiatowym w Komisji Opieki Społecznej Sejmiku Powiatowego w Wieluniu. W 1930 roku zasiadał w radzie gminy Wydrzyn. Dr Domagalski zmarł w pierwszych miesiącach okupacji niemieckiej. Jego grób znajduje się przy głównej alejce na cmentarzu w Czarnożyłach. Majątek ziemski przetrwał do wojny. Po wyzwoleniu jego majątek przejęło państwo i utworzono Państwowy Ośrodek Maszynowy, który pełnił rolę usługową dla rolnictwa do czasu jego likwidacji, tj. do 1990r.

Wcześniejsi właściciele Opojowic sporadycznie pojawiają się w źródłach. W dokumentach jest m.in. mowa o Bartoszu z Opojowic (1386), Andrzeju z Opojowic (1416), Kilianie z Opojowic (1419, 1422). W XVIII wieku wieś znalazła się w posiadaniu Adama Brzostowskiego i stała się obok Kątów częścią dóbr czarnożylskich. W Opojowicach jak i w pozostałych wsiach występowali kmiecie (właściciele gospodarstw łanowych, płacili czynsz, daninę, pańszczyznę i dziesięcinę na rzecz kościoła). W 1552 r. odnotowano 3 kmieciów we wsi Opojowice.

W 1821 r. było tutaj 15 domów i 151 mieszkańców. W 1876 r. część należąca do Witolda Koczorowskiego, liczyła 4 domy i 72 mieszkańców. Natomiast we wsi będącej w rękach uwłaszczonych chłopów znajdowało się 9 domów i mieszkało 70 osób. Według wykazu z 1912 r. powierzchnia wsi uwłaszczonych chłopów i folwarku Stanisława Domagalskiego wynosiła 429 morgów i 141 pręty. W czasie II wojny światowej wieś Opojowice nosiła nazwę Oppelsfeld.

 widok na wieś Opojowice z lotu ptaka

Rozwój kulturalny:

Wizytówką wsi Opojowice jest zespół folklorystyczny "Opojowianie" działający od 1984 r. Patronat           nad działalnością zespołu objął Gminny Ośrodek Kultury w Czarnożyłach. Zespół bardzo często występuje na festynach zarówno we własnej Gminie jak i w gminach ościennych. "Opojowianie" reprezentują również Gminę Czarnożyły na krajowych przeglądach folklorystycznych i konkursach związanych z miejscowymi obrzędami. Najważniejsze osiągnięcia tego zespołu to między innymi:

      zdobycie w 2001 roku I miejsca w Brzeźniu na "Spotkaniach Wielkanocnych"

      zdobycie w 2005 roku I miejsca oraz nagrodę Złotego Jelonka za obrzęd "Trzej królowie" w Węgorzewie na XXXVIII Międzynarodowym Jarmarku Folkloru

      zdobycie w 2008 roku II miejsca w Bukowinie Tatrzańskiej na XXXVI Góralskim Karnawale

 Zespół "Opojawianie" na XXVIII Międzynarodowym Jarmarku Folkloru w Węgorzewie (2005 r.)

Ochotnicza Straż Pożarna:

      W Opojowicach prężnie działa Ochotnicza Straż Pożarna, której prezesem jest Pan Zbigniew Ścigała. Członkowie OSP w sezonach letnich biorą czynny udział w zawodach sportowo-pożarniczych, podczas których mają możliwość sprawdzenia oraz doskonalenia swoich umiejętności. Organizują również i biorą udział w imprezach kulturalnych dla lokalnej społeczności. W 2006 przy udziale środków z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi zakupiono nowy samochód strażacki Ford Transit za ponad 75 tysięcy złotych. 

 Ochotnicza Straż Pożarna w Opojowicach

Remiza OSP w Opojowicach

Zabudowanie sakralne:

      W latach 1996 - 1997 z inicjatywy mieszkańców i księdza Alfreda Pierzchały powstała kaplica w Opojowicach. 

Kaplica pod wezwaniem św. Anny w Opojowicach

Przemysł:

      Opojowice są najbardziej uprzemysłowionym terenem gminy Czarnożyły. Zakłady produkcyjne tu funkcjonujące zatrudniają ponad 400 osób, ma to bardzo duże znaczenie dla rynku pracy w gminie.
Na terenie byłego Państwowego Ośrodka Maszynowego w Opojowicach powstały duże zakłady produkcyjne, takie jak:
- odlewnia "SILUM"
- firma "GAL-MAL"
- firma "KANON"
Podstawowym kierunkiem działalności firmy "SILUM" jest produkcja odlewów ciśnieniowych i kokilowych . Podstawowymi odbiorcami wyrobów firmy są producenci działający w branży motoryzacyjnej, gospodarstwa domowego, elektrotechnicznej, osprzętu dla gazownictwa, urządzeń mechanicznych, budowlanej oraz aparatury kontrolno-pomiarowej.
Firma "GAL-MAL WIELUŃ" działa na rynku od 1988 roku. Podstawowym kierunkiem firmy jest produkcja takich urządzeń, jak m.in. urządzenia galwanizerskie, urządzenia do malowania, kabiny malarskie, urządzenia do przemysłu ceramicznego i szklarskiego.
Firma "KANON" jest filią zakładu krawieckiego z siedzibą w Łodzi.

 Firma "Silum"

Informacje ogólne:

      Wieś jest całkowicie zwodociągowana. W 2006 roku została wykonana kanalizacja sanitarna, odbierająca ścieki komunalne od wszystkich gospodarstw domowych i podmiotów gospodarczych. Opojowice są wsią nowoczesną, jest tutaj dostęp do Internetu oraz dostęp do sieci telefonów stacjonarnych. Miejscowość Opojowice ze względu na atrakcyjne położenie i szeroką infrastrukturę ciągle się rozbudowują. 

      W 2009 roku z Narodowego Programu Przebudowy Dróg Lokalnych 2009 - 2011 przy współudziale Starostwa Powiatowego w Wieluniu i Gminy Czarnożyły dokonano remontu i modernizacji przebiegającej przez wieś Opojowice drogi powiatowej Nr 4545E Sieniec - Masłowice - Opojowice - Lututów. Powstała nowa nawierzchnia asfaltowa oraz wybudowano jednostronnie chodnik, który znacznie poprawił bezpieczeństwo mieszkańców wsi oraz estetykę miejscowości. 

Krajobraz naszej wsi:

Kultywowanie tradycji:

      W grudniu 2009 roku Koło Gospodyń Wiejskich zorganizowało spotkanie wigilijne dla całej społeczności przy wsparciu ze środków finansowych Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach projektu "Bliżej siebie". 

RACZYN

 HISTORIA RACZYNA

Pierwsza wzmianka o miejscowości występuje w akcie konfederacji szlachty wielkopolskiej z 1352 r. jako "Boguslaus de Raczeno" W dokumencie Warcisława, księcia szczecińskiego z 1390 r. występuje jako świadek "Mathia de Raczyn", którego pochodzenie z wieluńskiego jest bezsporne.
W latach 1552 - 1553 posiadłość liczyła 19 osad, 7 łanów, karczmę i młyn dziedziczny.
Najstarsza wzmianka o młynie w Raczynie pochodzi z 1462, którego właścicielem był Jan Piskul, młynarz z Raczyna. Był to młyn korzeczny o jednym kole. Znajdował się na rzecze noszącej w źródłach nazwę Ruda. Rzeka ta znana była również jako Piskol, a obecnie nosi nazwę Pyszna.
W czasie okupacji niemieckiej od 1939 r. wieś nosiła nazwę Nabwisdorf.

PARAFIA RACZYN

Parafia Raczyn powstała przed 1459 r. od 1460 r. Obecny kościół drewniany p.w. św. Tekli, zrębowy, wzniesiony został na początku XVII wieku, powiększony w 1938 r. W kościele znajdują się trzy barokowe ołtarze, a na belce tęczowej krucyfiks z XVIII w. Obok kościoła stoi dzwonnica z przełomu XVIII - XIX w. Kościół parafialny w Raczynie jest wpisany w rejestr zabytków województwa sieradzkiego. W dniu 6 maja 2001 r. świątynia została podniesiona do rangi sanktuarium bł. Ludwika Rocha Gietyngiera i bł. Marii Kanuty Chrobot.
Obecnie kościół jest remontowany przez ks. Mariusza Walczyka przy wsparciu finansowym mieszkańców Raczyna. W Raczynie w 1896 r. urodziła się bł. Maria Kanuta Chrobot, która została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 5 maja 2000 r.

SOŁECTWO RACZYN

Sołectwo Raczyn położone jest wzdłuż drogi powiatowej nr 4545E Sieniec - Masłowice - Lututów oraz przy drodze powiatowej nr 4500 E. Przez wieś przechodzi również droga gminna nr 117453E Raczyn - Tyranów - grunty gminy Biała.

Droga powiatowa nr 4545E w 2009 roku została wyremontowana w ramach Narodowego Programu Przebudowy Dróg Lokalnych 2009 - 2011 przy współudziale finansowym. Starostwa Powiatowego w Wieluniu i Gminy Czarnożyły. W 2009 roku droga powiatowa nr 4500E została wyremontowana po budowie kanalizacji sanitarnej w Raczynie. W latach wcześniejszych przy wsparciu finansowym Starostwa Powiatowego w Wieluniu i Gminy Czarnożyły został wybudowany wzdłuż tej drogi chodnik, który w znacznym stopniu poprawił bezpieczeństwo mieszkańców oraz poprawił estetykę tej miejscowości.

Sołectwo Raczyn jest całkowicie zwodociągowane, mieszkańcy mają dostęp do sieci internetu i do sieci telefonii stacjonarnej. W 2009 roku zakończono budowę kanalizacji sanitarnej w Raczynie. Kanalizacja sanitarna odbiera ścieki komunalne od wszystkich gospodarstw domowych jak również od podmiotów gospodarczych. Również w 2009 roku dokonano remontu dróg gminnych poprzez nałożenie powierzchni asfaltowej na drodze wewnętrznej dojazdowej do gruntów rolnych nr działki 440 oraz na drodze dojazdowej do gruntów rolnych nr działki 322.

W styczniu 2010 roku przy współudziale środków finansowych z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach projektu "Bliżej siebie" zostało zorganizowane dla mieszkańców sołectwa Raczyn spotkanie kulturalno - rozrywkowe "Dzień Seniora" przygotowane przez miejscowe Koło Gospodyń Wiejskich.

Obecnie we wsi znajduje się oddział przedszkolny szkoły podstawowej w Łagiewnikach, sklepy oraz dom ludowo - strażacki wybudowany w 1973 r.
Obecnie we wsi mieszka 589 mieszkańców.
Prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej i jednocześnie sołtysem jest Pan Waldemar Rosiński.

Raczyn z lotu ptaka

 cmentarz w Raczynie

 kościół w Raczynie

plebania w Raczynie 

 publiczne przedszkole w Raczynie

Sala OSP w Raczynie

Źródło:http://www.czarnozyly.pl/solectwo_raczyn.php

ŁAGIEWNIKI

Łagiewniki – wieś w powiecie wieluńskim, w gminie Czarnożyły. Położona w odległości 8 km od Wielunia w kierunku płn.-zach.

Łagiewniki z lotu ptaka

Historia

Dawniej wieś szlachecka. Pierwsze pisane wzmianki o Łagiewnikach pochodzą z 1412 r. Z nazwy wsi wnioskować można, że była to osada służebna kasztelanii rudzkiej.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.

Według danych z 1827 roku była to wieś położona nad strumieniem Wołodoły. Była tu szkoła początkowa - l klasowa ogólna.

W czasie II Wojny Światowej Łagiewniki nosiły nazwę Schaffingen lub Schaffhausen. Po II wojnie utworzona została w Łagiewnikach Gromadzka Rada Narodowa, która działała do 1 stycznia 1958 r.Po tym roku sołectwo Łagiewniki wcielone zostało do gminy Czarnożyły.

Łagiewniki usytuowane są wzdłuż drogi powiatowej nr 4534E i wzdłuż drogi gminnej nr 117103E (Łagiewniki - Biała Parcela). Drogi pokryte są nawierzchnią asfaltową. W Łagiewnikach znajduje się Szkoła Podstawowa i oddział przedszkolny. W miejscowości tej działa rówież Ochotnicza Straż Pożarna.

Szkoła Podstawowa w Łagiewnikach nosi nazwę Błogosławionego Ludwika Gietyngiera, który został beatyfikowany w 1999 r. przez papieża Polaka Jana Pawła II. Błogosławiony Ludwik Roch Gietyngier był w czasie II wojny światowej proboszczem parafii Raczyn. 6 października 1941 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tam został zamordowany przez kapo obozowego 30 listopada 1941 r. Był pierwszym kapłanem diecezji częstochowskiej, który zginął w Dachau.

W Łagiewnikach znajduje się zabytkowy kościółek modrzewiowy powstały około 1626 r., który jest wpisany do rejestru zabytków województwa sieradzkiego. Obiekt ten jest remontowany wysiłkiem finansowym mieszkańców sołectwa.

Łagiewniki są wsią zwodociągowaną, mieszkańcy mają dostęp do sieci internetu i do sieci telefonii stacjonarnej.

W 2007 roku zmodernizowano część drogi gminnej nr 117453E Raczyn - Tyranów - Biała poprzez nałożenie nawierzchni asfaltowej. W 2009 roku ukończono modernizację dalszej części drogi poprzez położenie nawierzchni asfaltowej.

W 2010 roku rozpoczęto budowę kanalizacji z przyłączami do budynków mieszkalnych z przepompowaniami ścieków w miejscowości Łagiewniki i Czarnożyły Parcela.

W 2009 roku podpisano umowę z Urzędem Marszłkowskim w Łodzi na dofinansowanie zadania inwestycyjnego - budowę kanalizacji sanitarnej - ze środków pochodzących z Unii Europejskiej w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich - Podstawowe usługi dla ludności wiejskiej.

W 2009 roku w sołectwie Łagiewniki zamieszkiwało 518 osób.

Prezesem OSP w Łagiewnikach jest Pan Jan Bącela

Sołtysem wsi Łagiewniki jest Pan Stanisław Sud

Zabytki . Z wyposażenia na uwagę zasługują: gotycka rzeźba Chrystusa z 1 poł. XV w., krucyfiks na belce tęczowej oraz XVII-wieczne obrazy w ołtarzach. Jest to kościół filialny parafii w Raczynie.

Według rejestru zabytków KOBiDZ na listę zabytków wpisany jest obiekt:

kościół filialny pw. św. Jana Chrzciciela, drewniany, 1623.

Łagiewniki, kościól filialny, 1943 r.

Dawny dwór z przełomu XVIII/XIX w., otoczony reliktami parku, funkcjonuje obecnie jako szkoła. Na cmentarzu mogiła poległego 1 września 1939 r. nieznanego żołnierza 15 pp. "Wilków" z Dęblina.

Główny budynek szkoły SP w Łagiewnikach, 1974-75 r.

Łagiewniki - dwór ob. szkoła.

Dawna szkoła w Łagiewnikach obecnie przedszkole

Historia kościoła w Łagiewnikach

Miejscowość Łagiewniki pojawiła się w źródłach jako parafia jednowioskowa w 1459 r.Pierwszy drewniany kościół pw. Ścięcia św.Jana Chrzciciela  został  wybudowany zapewne W XV w. Kolejną drewnianą świątynię ufundował dziedzic wsi, Jan Brodnicki ok. 1623 r. Została ona konsekrowana przez biskupa bakowskiego Adama Goskiego prawdopodobnie 23 lub 26 kwietnia 1625 r. Rocznicę jego konsekracji obchodzono w niedzielę po święcie ku czci św. Franciszka.W 1780 r. wizytator wspomniał , żearcybiskup gnieźnieński Antoni Kazimierz Ostrowski zakazał odprawiać nabożeństw w kościele , którego stan zagrażał życiu wiernych .Nabożeństwa parafialne przeniesiono tymczasowo do Raczyna .Ówczesny patron kościoła ,Franciszek z Ciemnych Zarembów Zaremba, dziedzic wsi ofiarował na remont świątyni 500 florentów. W 1805 r. ówczesny dziedzic Łagiewnik, Ignacy Ostrowski przebudował kościół, przenosząc go na nowe miejsce i wykorzystując drewno ze starej świątyni. W 1810 r. nie był on jeszcze wykończony. Jednak już w latach trzydziestych XIX w. stan świątyni znów zagrażał zdrowiu i życiu wiernych .Ówczesny biskup włocławski Walenty Maciej Bończa Tomaszewski nakazał pismem z 21 października 1837 r. zamknąć i opieczętować kościół a nabożeństwa przenieść do kościoła w Raczynie.Świątynia została ponownie wyremontowana w 1889 r. Wymieniono wtedy m.in.przyciesie, naprawiono i wybielono ściany oraz wstawiono nowe okna. W następnych latach wykonywano bieżące prace renowacyjne.Kolejny remont przeprowadzono w 1950 r. dzięki funduszom z Ministerstwa Kultury i Sztuki. W latach 1973-1974 staraniem ks.Protazego Skórki wykonano kolejne naprawy. Za ks. Bolesława Powązki dokonano kolejnych remontów, m.in. w 1980 r. położono nowe gonty, a w 1981 r. odmalowano świątynię. W świątyni powstałej w XVII w. były początkowo trzy ołtarze. W XVIII w. wybudowano kolejne.W 1720 r. wspomniano ołtarz główny poświęcony św.Janowi Chrzcicielowi , drugi Krzyża Świętego po prawej stronie ołtarza głównego, trzeci Matki Boskiej Bolesnej po lewej stronie przy drzwiach do zakrystii i czwarty św. Anny po prawej stronie.W następnych wizytacjach wyliczono piąty ołtarz Bożego Ciała,zwany także ołtarzem Wieczerzy Pańskiej.Pod koniec XVIII w. były tylko trzy ołtarze: Ścięcia św. Jana Chrzciciela, Matki Boskiej Bolesnej i św. Anny. Podobnie było na początku kolejnego stulecia. W 1810 r. i 1882 r. wspomniano o ołtarzu głównym i bocznych: po prawej stronie Wieczerzy Pańskiej z obrazem św. Anny w górnej części a po lewej Matki Boskiej Bolesnej z obrazem św. Antoniego. W połowie XX w. były także trzy ołtarze: główny z obrazem Chrztu Pańskiego i drewnianą rzeźbą głowy św. Jana Chrzciciela i dwa boczne: z Matki Bożej Bolesnej  i obrazem Świętej Rodziny podczas posiłku. Parafia była niewielka terytorialnie i słabo uposażona. Na początku XVI w. proboszcz czerpał dochody z dwóch łanów plebańskich , ogrodów i łąk. Pobierał także dziesięcinę snopową z pól dworskich i kmiecych oraz meszne . W 1789 r. dochody oszacowano na 433 zł i 10 groszy. W spisie z 1818 r. podano kwotę 545 zł i 12 gr. W rzeczywistości jednak dochody były mniejsze, gdyż dziedzice i mieszkańcy wsi nie płacili swoich zobowiązań lub je zaniżali . Łagiewniki nie należały także do parafii o  dużej liczbie wiernych. W 1746 r. było 140 osób zdatnych do spowiedzi i przyjęci a Komunii Świętej , ale w 1753r. tylko 130 osób. W 1780 r. było takich osób już 230,a w 1810 r. 253 osoby i mieszkało 280 parafian.W 1826 r. w parafii były 402 osoby. W XVIII w. w Łagiewnikach zaczęli osiedlać się luteranie i żydzi otaczani opieką przez dziedzica wsi, Andrzeja Stokowskiego. Dzieci luteran pod koniec lat czterdziestych przyjmowały sakramenty w kościele parafialnym i przechodziły na katolicyzm. Żydzi mieli swoją szkołę w karczmie i tam także odprawiali swoje nabożeństwa. Przybywali na nie z okolicznych miejscowości. Szczupłe dochody parafii były jedynym z powodów trudności z jej obsadzaniem i ruiny materialnej budynków kościelnych. Od 1814 r. przyjęła się praktyka obsługiwania parafii Łagiewniki przez duszpasterza  mieszkającego w Raczynie. Po powstaniu styczniowym Łagiewniki zostały filią parafii  Raczyn.Osobne księgi metrykalne były jednak prowadzone do 4 listopada 1886 r. Przy kościele założono cmentarz parafialny i budowano na nim dzwonnicę. W 1753 r. były zawiszone dwa dzwony. Na cmentarzu była także kostnica. Przy kościele działała szkoła parafialna. W 1668 r. wspomniano o jej rektorze. Prawdopodobnie przestała istnieć w pierwszej połowie XVIII w., choć w 1753 i 1763 r. wspomniano o bakałarzu. Duszpasterze łagiewniccy łączyli duszpasterstwo z innymi funkcjami. Często byli wikariuszami w sąsiednich parafiach.Tak było m.in. w przypadku ks. Jakuba z Wielunia, zwanego Kyernoskiem (Kiernoskiem), wzmiankowanym na początku XVI w. Był on wikariuszem i altarzystą ołtarza św. Agnieszki w kolegiacie wieluńskiej . Z następnych stuleci znani są inni duszpasterze. W 1627 r. w Łagiewnikach rozpoczął pracę ks. Jan Klacius prezentowany przez Stanisława z Koniecpola koniecpolskiego wojewodę sandomierskiego. Po nim pracował ks. Marcin Kurzeński (+ok.1640). W 1640 r. proboszczem został ks. Marcin Sieykowicz prezentowany przez dziedziców Łagiewnik:Jana, Aleksandra i Stanisława Brodnickich, Aleksandra z Tomic Tomickiego i Dobrogosta Łagiewskiego.Potem duszpasterzował ks. Marek Lututowicz (ok. 1659-1676). W latach 1698-1753 proboszczem był z prezenty dzidziców: Kazimierza Brodnickiego, Sebastiana Skrzyńskiego i Pawła i Piotra Chlebowskich ks. Stanisław Jeżyński. Jego następcą został ks. Walenty Olapiński (1753-ok.1770) . Po nim duszpasterzował ks. Mateusz Kempski (ok.1770), ks. Kazimierz Gaykowicz (ok. 1771-1778) i ks. Antoni Wroński (ok. 1778-1779). Od ok. 1780 do ok. 1797 r. proboszczem był ks. Wojciech Paszkowski, doktor Akademii Krakowskiej. Po nim pracował w Łagiewnikach ks. Grzegorz Krzysakowski (ok.1797-1800). Jego następcą został ks. Eugeniusz Kłodzianowski (ok.1800-1807). Ostatnim duszpasterzem w Łagiewnikach był ks. Piotr Wojciech Borzym Morzycki (1807-1814), wprowadzony oficjalnie w obowiązki dopiero w 1810 r. Po nim posługę duszpasterską pełnili rządcy parafii Raczyn począwszy od ks. Hermana Vogla, premonstratensa. Duszpasterstwo parafialne nie odbiegało od przyjętych reguł . Opierało się na sprawowaniu liturgii i nauczaniu prawd wiary . W połowie XVIII w. niedziele i święta sprawowano  Msze Święte z kazaniem i recytacją aktów wiary, nadziei i miłości oraz spowiedzi powszechnej. Nie odprawiano nieszporów, ale śpiewano Litanię o NMP. W 1780 r. wspomniano, że w święta były kazania i w niedzielę nauka katechizmu  oraz śpiewano Godzinki,litanie, pieśni lub różaniec. W 1810 r. porządek nabożeństw był następujący: o godz. 8.00 w niedziele i uroczystości była śpiewana Jutrznia, Godzinki i pieśni. Potem o godz. 9.30 było wygłaszane kazanie lub nauka katechizmowa. O 11.00 była Suma, a po niej Anioł Pański. Po południu, o godz. 16.00 były Nieszpory i Anioł Pański. Po zamknięciu kościoła w 1837 r. parafianie łagiewniccy korzystali z posług religijnych w kościele w Raczynie. Po wyremontowaniu świątyni w 1950 r. nabożeństwa były odprawiane w niej okazyjnie. W czasie wizytacji przeprowadzonej 21 listopada 1976 r. biskup Franciszek Musiel polecił odprawiać Mszę Świętą w Łagiewnikach w każdą niedzielę. W latach 80-tych i 90-tych XX w. była sprawowana początkowo o godz. 11.30. Potem przeniesiono jej sprawowanie na godz. 10.00. Uroczystość odpustowa przypada w niedzielę po 29 sierpnia, czyli po święcie Męczeństwa św. Jana Chrzciciela. W 1746 r. wizytator ks. Bonawentura Turski, wspomniał o bractwie Bożego Ciała w Łagiewnikach. Dekret papieski zezwalający na założenie bractwa Bożego Ciała w Łagiewnikach został wystawiony przez papieża Pawła V (1605-1621) 1 lipca 1619 r. Zostały także udzielone odpusty na święta: Narodzenia Pańskiego, Oczyszczenia, Wniebowzięcia NMP, Ścięcia św. Jana Chrzciciela i rocznicę konsekracji. W XIX w. wspomniano o nim, choć nie podano informacji o jego działalności.

Historia osady Łagiewniki

Bardzo późno ujawniły się w materiale historycznym Łagiewniki. W gronie sędziów polubownych rozstrzygających 10 VI 1412 r. sprawę dotyczącą sołectwa w Dzietrznikach występował Bartosz z Łagiewnik. Łagiewniki były osadą służebną istniejącą już w okresie wczesnośredniowiecznym. Nazwa osady pochodzi od słowa „łagiew” czyli beczka. Starsza literatura  przedmiotu wyrażała opinię, że termin łagiewnicy (lagevnici) oznacza ludzi zajmujących się produkcją beczek-bednarzy. Obecnie przeważa pogląd,że byli słodownicy (piwowarzy i miodowarzy),którzy wytworzone przez siebie napoje przechowywali w łagwiach,towarzysząc księciu i jego świcie w podróżach po kraju.

Sołectwo Łagiewniki

W Łagiewnikach funkcjonowanie sołectwa potwierdzone jest przez źródła pochodzące z 2.połowy XV w.  Andrzej, sołtys w Łagiewnikach, wzmiankowany w 1465 r., wywodził się ze stanu kmiecego. Być może ten sam sołtys Andrzej występował jeszcze w 1494 r. Możliwe, że jego żoną była Anna, sołtysowa z Łagiewnik. Pojawiająca się w źródłach w 1472 r. Zapiski z 1494 r. informują nas o Macieju,sołtysie z Łagiewnik.W połowie XVI w. sołtysem był Wojciech Buczek. Sołectwo w Łagiewnikach w 1530 i 1553 r. liczyło pół łanu. Inne działy sołeckie zostały przejęte przez wlaścicieli wsi i włączone do ról folwarcznych.